OFF Festival 2013 w Katowicach [program, zespoły, bilety]

Zobacz też: OFF Festival 2013. Święto muzycznej alternatywy w Katowicach

OFF Festival 2013 odbędzie się w katowickiej Dolinie Trzech Stawów. Do Katowic znowu przyjadą alternatywni artyści znani na całym świecie i tysiące fanów z całej Polski. Artur Rojek ogłasza kolejnych artystów średnio co dwa tygodnie, w naszym serwisie zawsze możecie znaleźć najnowsze informacje na ten temat.

Przygotowaliśmy jedno miejsce w którym znajdziecie wszystkie najważniejsze informacje na temat OFF Festivalu 2013.

OFF Festival 2013: artyści.

A Band Of Buriersto Anglicy łączący pokręconą tradycję apokaliptycznego folku á la Current 93 z hip-hopem w stylu The Streets i Bóg wie, czym jeszcze... Lider formacji, raper i poeta James P Honey recytuje swoje wiersze w akompaniamencie gitary, wiolonczeli i skrzypiec, a w liryczne tło kreśli żeński chór. Krytycy widzą w Jamesie i jego kompanii godnych następców Leonarda Cohena, Toma Waitsa czy Nicka Cave’a, ale wystarczy posłuchać "Filth", debiutu A Band Of Buriers, by przekonać się, że to jednak zupełnie

jakość.
AlunaGeorge. Londyński duet w skład którego wchodzą wokalistka Aluna Francis i producent George Reid. Połączyła ich ponoć miłość do podszytego soulem, ambitnego popu sprzed dwóch dekad, chociaż recenzenci słyszą w ich nagraniach mocne wpływy nowych brzmień z najmodniejszych brytyjskich klubów. Wychwalani zarówno przez BBC (są na liście Sound of 2013, a jakże!), jak i Pitchfork (już zabukowani na jesienny festiwal w Paryżu), szerszej publiczności dali się poznać również za sprawą remiksów Florence & the Machine i Lany Del Rey.

Bisz/B.O.K Band. „Wciąż napierdalam syf na kartki jak Pollock / Wszyscy muszą być kimś, mi wystarcza być sobą” – streszcza swoje credo Bisz w jednym z najlepszych polskich numerów ubiegłego roku. Nie tylko hiphopowych! Zresztą, cała płyta rapera z Bydgoszczy, zatytułowana „Wilk chodnikowy” to wielkie, wykraczające poza schematy wydarzenie. Ambitne, intrygujące podkłady zestawione z celną goryczą tekstów – doczekaliśmy się w tej grze nowego mistrza.

Blondes. Sam Haar i Zach Steinman grają ze sobą od lat. Zaczynali od postpunkowego, gitarowego riffu, by dojść do półimprowizowanych tanecznych transów. Nowojorski duet zwrócił na siebie uwagę wydaną w 2010 roku epką „Touches ” i poprawił w 2012 roku pełnoczasowym materiałem zatytułowanym po prostu „Blondes”. Hipnotyczne rytmy, głębokie basy, nieskończona przestrzeń subtelnych współbrzmień – jeśli to jest „hipster house”, to wszyscy jesteśmy hipsterami.

Deerhunter - to nowa rockowa psychodelia, ambient punk, garage pop… nie jest łatwo zaszufladkować kwartet z Atlanty. To jeden z najlepszych amerykańskich zespołów gitarowych, które pojawiły się w tym stuleciu. Od wydania znakomitego albumu "Halcyon Digest" (2010) minęło już trochę czasu, więc możemy liczyć na to, że Deerhunter przyjedzie do Katowic z nowym materiałem.

Girls Against Boys – amerykański zespół noisowo/postpunkowy założony 1988 r. w USA w Waszyngtonie. W skład grupy wchodzą: Eli Janney - śpiew, gitara basowa, klawisze, Scott McCloud - śpiew, gitara, Johnny Temple - gitara basowa, Alexis Fleisig - perkusja. Jest jednym z nielicznych zespołów rockowych, mających w składzie dwie gitary basowe. Nadają one kompozycjom grupy charakterystyczne, ciężkie brzmienie.

Goat - z dalekiej północy Szwecji. Z porośniętej dziewiczymi lasami wioski o nazwie Korpilombolo nadchodzi zespół, którego brzmienie roztapia śniegi całej okolicy, świecąc jak afrykańskie słońce – trzech szaleńców, którzy w tradycyjne szwedzkie brzmienia wplata elementy agresywnego afrobeatu, splatając wszystko w przebojową, intensywną afrykańską psychodelię.

Godspeed You! Black Emperor (do 2002 roku - Godspeed You Black Emperor!) jest kanadyjskim zespołem postrockowym, powstałym w 1994 r. w Montrealu. Grupa jest znana ze swoich wielominutowych, bogato zaaranżowanych kompozycji, przywodzących na myśl skojarzenia z muzyką filmową. Według niektórych źródeł grupa podczas nagrywania swoich płyt wykorzystywała jednocześnie trzy gitary, dwie gitary basowe, róg, skrzypce, altówkę, kontrabas oraz perkusję. Pomimo wcześniejszego zawieszenia działalności, zespół został reaktywowany w 2010 r.

Jens Lekman - ten szwedzki artysta tak okreśił swoją trzecią płytę pt. "I Know What Love Isn't", wydana jesienią 2012 r. : "Chciałbym, żeby otuchę znaleźli w niej zwłaszcza ci, którzy przeżywają rozstanie. Kiedy mi się to przytrafiło, szukałem muzyki, obrazów czy literatury, gdzie ktoś powiedziałby mi byłem w tej samej sytuacji. Nie znalazłem niczego i było mi z tym bardzo źle."

Labyrinth Ear to londyński duet grający razem od 2010 roku, specjalizujący się w onirycznej, lo-fi elektronice. Ktoś nazwał ich brzmienie "lodowym disco, ale o ciepłym, bijącym sercu" – i trudno o

opis Labyrinth Ear. Za sprawą dwóch epek – "Oak" i "Apparitions" – stali się ulubieńcami muzycznych blogów z całego świata, ale na ich pełnoczasowy debiut wciąż czekamy. Z coraz większą niecierpliwością.

Laurel Halo - amerykanka zaczęła podobno grać na pianinie jako sześciolatka, chwilę później chwyciła za skrzypce i gitarę, więc… zdążyły już jej się znudzić. Lauren Halo klasyczne wykształcenie muzyczne przekłada na futurystyczne, elektroniczne połamańce i intrygujące, odważne linie wokalne. Nic dziwnego, że jej pełnowymiarowy debiut "Quarantine" ukazał się z nalepką Hyperdub, jednego z najlepszych labeli w tej branży.

Merchandise - o postpunkowe ściany dźwięku, stawiane przez tę trzyosobową grupę z Florydy, porozbijali już sobie nosy recenzenci "Pitchforka" czy "New Musical Express", czego dowodem wysokie noty wydanego w połowie ubiegłego roku albumu "Children Of Desire". W tym roku grupa planuje nowy mini-album i przede wszystkim koncerty – w tym pierwszą wizytę w naszym kraju.

Metz - kanadyjskie trio, którego debiutancki album, zatytułowany "METZ" (2012) udowodnił, że w Sub Popie wciąż mają nosa do konkretnego gitarowego hałasu, kontynuującego amerykańskie tradycje Pixies czy Shellac. Ponoć zanim powstał album, mądre głowy zastanawiały się, jak uchwycić koncertową energię tria w studiu. Udało się, do tego stopnia, że album wylądował w większości podsumowań roku dotyczących gitarowej muzyki...

Micachu, czyli Mica Levi gościła już na OFF Festivalu w 2009 roku. Jej łobuzerski, eksperymentalny pop zadziwił i zachwycił polską publiczność, tak jak zachwyca Björk czy Matthew Herberta, który produkował jej debiutancką płytę "Jewellery" (2009). W ubiegłym roku Micachu and the Shapes poszli za ciosem, wydając drugi album "Never", znowu z nalepką Rough Trade i znów wypełniony po brzegi kolażem dziwacznych dźwięków układających się w zaskakująco spójną i wciągającą całość. W Katowicach usłyszymy, jak Micachu interpretuje dla nas cały muzyczny świat - przyjeżdża bowiem z autorskim DJ setem.

My Bloody Valentine. Powiedzieć, że nowy album My Bloody Valentine to jedna z najbardziej wyczekiwanych płyt w historii muzyki gitarowej to nic nie powiedzieć. Czekanie na następcę „Loveless” da się chyba tylko porównać z niesławną „Chinese Democracy” Guns N’Roses, ale różnica polega na tym, że fani Axla w międzyczasie dorośli i po prostu olali sprawę, a wyznawcy My Bloody Valentine, chociaż wściekli na Kevina Shieldsa za ciągłe przesuwanie daty premiery, wiernie czekali. Do tego stopnia, że kiedy pewnej lutowej nocy, kilka tygodni temu, ogłoszono że materiał jest już dostępny, strona internetowa grupy padła pod naporem chętnych, którzy rzucili się, by niezwłocznie kupić cyfrową wersję materiału. 

Mykki Blanco jest dumnym raperem transwestytą, w swojej otwartości i image zostawiającym w tyle Le1fa czy nawet Freddiego. Bywa agresywny w formie, mówi przez nos, zaraża refrenem i wprowadza dość minimalistyczny klimat.

Patrick Wolf to charyzmatyczny angielski songwriter, nad Wisłą cieszący się statusem artysty kultowego. Patrick jest multiinstrumentalistą o wszechstronnych zainteresowaniach, więc w jego mrocznych i romantycznych zarazem kompozycjach folk spotyka się z elektroniką, by razem skręcić w chwytliwy, popowy refren.

Duet Skalpel tworzą wrocławscy producenci Marcin Cichy i Igor Pudło. Wspólnie działają od 2000 r. Na bazie sampli zaczerpniętych ze starych płyt jazzowych (głównie polskich, ale nie tylko) Skalpel buduje własne kompozycje, w których słychać też elementy trip- i hip-hopu, elektrycznego fusion i klasycznego jazzu. A wszystko to podane w tanecznych rytmach, co czyni muzykę Skalpela bardziej przystępną i sprawia, że interesują się nią zarówno fani jazzu, jak i zwolennicy muzyki klubowej.

Super Girl & Romantic Boys. Twórczo nawiązywali do obciachowego ejtisowego electro before it was cool. Kultowa warszawska formacja, która zachwyciła wszystkich hitem „Spokój” ze składanki „Disco Chaos”, podpisała kontrakt płytowy, nagrała debiutancki album i... nigdy go nie wydała. Zrażeni showbizowymi realiami Super Girl & Romantic Boys rozpadli się w połowie ubiegłej dekady, reaktywując się tylko raz, na trasę w 2008 roku. Wokalista grupy, Kostek Usenko, nie dał o sobie zapomnieć choćby za sprawą 19 Wiosen oraz książki „Oczami radzieckiej zabawki”, ale teraz wreszcie doczekaliśmy si ę powrotu grupy.

The Haxan Cloak - do tej muzyki się nie tańczy, jej słucha się w ciemności. Twórczość brytyjskiego producenta muzycznego Bobby'ego Krlica to przede wszystkim potężny ładunek ciężkiego, mrocznego i industrialnego ambientu, niepokojących (i często po prostu nieprzyjemnych dla ucha) brzmień oraz rozpędzonej, dzikiej perkusji. Brytyjski multiinstrumentalista do elektroniki podchodzi w sposób dość klasyczny, tworząc z symfonicznym rozmachem monumentalne kompozycje. Na dodatek bardzo mroczne.

The Pop Group. Trudno o bardziej ironiczną nazwę zespołu, ale również – i nad tym już należy ubolewać – ciężko o przykład formacji, która byłaby równie zasłużona, co niedoceniona. Debiutancka płyta The Pop Group, wydana w 1979 roku „Y”, to nieskrępowany manifest twórczej wolności. Punkowa wściekłość, funkowy puls, freejazzowe jazdy i histeryczne wokale Marka Stewarta… – wyprzedzili swój czas, nie zdobywając wielkiej popularności i rozpadając się w 1980 roku, po zaledwie dwóch regularnych albumach.

The Walkmen. Pamiętacie „The Rat” – okrzyknięty jednogłośnie jednym z najlepszych utworów dekady, jednogłośnie przez Pitchfork, „Rolling Stone’a” i NME? Usłyszycie go na żywo tylko na OFF Festivalu, bo kultowa amerykańska formacja The Walkmen właśnie zapowiedziała swój przyjazd. Powstali ponad dekadę temu na gruzach grup Jonathan Fire*Eater i The Recoys, by zachwycić unikalnym połączeniem garażowej prostoty z godną stadionów wizją.

Thee Oh Sees. Dowodzona przez Johna Dwyera kalifornijska grupa to wzór pracowitości – co roku przypominają o sobie płytą, ale słyną przede wszystkim z pełnych zaangażowania, kipiących energią koncertów. Muzyka The Oh Sees to unikalne, możliwe do uzyskania chyba tylko za oceanem, połączenie songwriterskiej solidności z punkowym chaosem. Ostrzegamy, ten koncert pourywa wam głowy – o ile nie zrobi tego wcześniej zapowiadany na kwiecień album „Floating Coffin”, ponoć najmroczniejszy w dorobku grupy.

Très.B. Teraz, po jak najbardziej zasłużonym „Paszporcie Polityki”, to już każdy zna i ceni Très.B, ale my poznaliśmy się na nich pierwsi – międzynarodowe trio dowodzone przez czarującą, charyzmatyczną Misię Furtak występowało już na OFF Festivalu dwukrotnie, zarówno w Mysłowicach, jak i Katowicach. Zdecydowaliśmy się w tym roku zaprosić ich ponownie, zachwyceni ubiegłorocznym albumem „40 Winks of Courage”, ukazującym nieoczekiwanie mroczne, melancholijne oblicze grupy.

Bilety na OFF Festival 2013.

• 150zł OFF Karnet Trzydniowy 2-4.08.2013
• 190zł OFF Karnet Trzydniowy 2-4.08.2013 (z polem namiotowym)

• Dzieci do lat 14 mają wstęp na teren OFF Festivalu lub innych imprez Fundacji Independent wyłącznie pod opieką rodziców lub upoważnionego opiekuna.
• Tylko rodzic lub upoważniony opiekun może dokonać w ich imieniu zakupu.
• Dzieci do lat 10 mają wstęp bezpłatny.
• Dane dziecka podaje się po dokonywaniu zakupu karnetu dla opiekuna. Można je również zmienić po dokonaniu zakupu w danych profilu