Płocice to niewielka, malowniczo położona wieś w gminie Lipusz. Liczy zaledwie 73 mieszkańców [ZDJĘCIA]

Płocice
Płocice to niewielka, malowniczo położona wieś, przez którą przechodzi północna granica Wdzydzkiego Parku Krajobrazowego. Jest to miejscowość położona wśród lasów i jezior. Przechodząc przez wieś bez trudu dostrzeżemy jezioro Płocice, a w najbliższych okolicznych lasach liczne jeziorka i bezodpływowe oczka. Nieopodal Leśnictwa Płocice przepływa największa rzeka Wdzydzkiego PK – Wda.

Początek dziejów wsi możemy zobaczyć w zapiskach z 1750 roku, gdzie starosta kościerski Michał Czapski nadał na 30 lat miejscowość Łukaszowi Piechowskiemu. Pojawia się on jako dzierżawca tego terenu również w lustracji z 1765 roku i katastrze pruskim z 1772r. Wówczas nie było już tam folwarku, a ziemia Płocic została podzielona na kilka gospodarstw. W latach 1771-1790, w księgach lipuskich, wśród mieszkańców Płocic wymienia się Jana Rekowskiego, Macieja Rytelskiego, Macieja Rolbieckiego, Jakuba Mądrego, Bartłomieja Kutelę, Wawrzyńca Wróbla i Przepiórkę. Dawniej miejscowa ludność zajmowała się głównie wypasem owiec, gospodarką rolną i leśną oraz od XVIII do dnia dzisiejszego przepięknym rzemiosłem – plecionkarstwem z korzeni sosny i jałowca.

Plecionkarstwo jest sztuką, którą Kaszubi wykonują nieprzerwanie od czasów średniowiecza. Ze względu na łatwy dostęp do materiałów, tworzyło się i tworzy głównie przedmioty codziennego użytku tj. kosze, korce do zboża, a nawet wiadra. Pozyskiwanie materiału plecionkarskiego jest niesłychanie pracochłonnym i trudnym zajęciem, nie dość, że trzeba znaleźć korzeń o odpowiedniej długości i grubości to jeszcze należy zacząć praktycznie natychmiastowe wyplatanie, ponieważ suche korzenie nie nadają się do tej techniki – szybko się łamią i tracą kolor.

W Płocicach do dnia dzisiejszego tradycja plecionkarska jest żywa i przekazywana z pokolenia na pokolenie. Starsi mieszkańcy wsi doskonale znają różnego rodzaju techniki wyplatania i to właśnie oni są sercem małej kaszubskiej wioski. Warto wybrać się tutaj, przysiąść na chwilę i docenić to przepiękne rzemiosło.

Tekst: Aleksandra Jarzyńska
Zdjęcia: Wdzydzki Park Krajobrazowy

Ścieżka przyrodnicza Lipusz - Wdzydze
Długość 20 km, oznakowana za pomocą malowanych czerwonych znaków na drzewach drogowskazach, wyposażona w 6 miejsc przystankowych z tablicami edukacyjnymi i jedną zadaszoną wiatę.

Ścieżka prowadzi przez ciekawe przyrodniczo, krajobrazowo i kulturowo tereny Wdzydzkiego Parku Krajobrazowego i jego otuliny. Na trasie warto zobaczyć młyn wodny w Lipuszu, jezioro Oczko, pomniki przyrody, np.: buk purpurowy w Wawrzynowie, Muzeum Gospodarstwa Wiejskiego w Lipuszu, przełom rzeki Wdy, Muzeum Kaszubski Park Etnograficzny i wieżę widokową we Wdzydzach.

Dla wszystkich wytyczonych przez Wdzydzki Park Krajobrazowy ścieżek opracowano przewodnik [„Ścieżki przyrodniczo – edukacyjne po WPK”]. Trasy zostały też umieszczone na mapie WPK, do nabycia w Informacjach Turystycznych.