Złoty Potok. Region nieznany

Legenda o nazwie miejscowości mówi, że dawno temu przez te tereny przejeżdżała drużyna rycerska. Spragnieni rycerze jechali długo bez kropli wody i dopiero pod wieczór skwarnego dnia, wojak jadący na czele umęczonej gromady krzyknął z radości na widok rzeki: "O! Złoty Potok!". Na pamiątkę tego wydarzenia miejscowość, która położona była w okolicy życiodajnego źródła nazwano Potokiem Złotym.

Piękno doliny Wiercicy od dawna zachwycało ludzi, a odkryte tu rzadkie okazy roślin i zwierząt ostatecznie zostały objęte ochroną prawną w utworzonym tu rezerwacie "Parkowe". Charakter parkowy nadał lasom Wincenty Krasiński, ojciec Zygmunta, około 1854 r. W 1934 r. utworzono na powierzchni 201 ha, rezerwat dla ochrony źródeł Wiercicy chroniąc w ten sposób m.in. wodę płynącą do stawów hodowlanych ze znakomitymi pstrągami. Natomiast w 1957 r. na obszarze 153,2 ha powołano rezerwat "Parkowe". Obecnie zajmuje on powierzchnię 159,9 ha i ma na celu ochronę najbardziej malowniczej części doliny Wiercicy z jej źródłami, różnorodnymi formami skalnymi i jaskiniami. Dolinę porastają dobrze zachowane zespoły leśne liczące ok. 170 lat.

Będąc w Złotym Potoku warto też zobaczyć:

- pałac Raczyńskich oraz stojący przed nim klasycystyczny dworek Krasińskich. W ogrodzie znajduje się około 120 gatunków drzew i krzewów oraz 30 starych drzew, takich jak robinia biała, modrzew japoński, zwisający dąb bezszypułkowy i takiż jesion wyniosły, tulipanowiec amerykański, wiąz turkiestański;

- kościół parafialny św. Jana Chrzciciela wraz z rosnącymi obok pomnikami przyrody - kilkoma lipami drobnolistnymi;

- kolumna z popiersiem Tadeusza Kościuszki przy drodze do Żarek;

- skaliste Wilcze Wzgórze nad cmentarzem w Potoku Złotym, na którym stoi obelisk - pomnik poświęcony powstańcom z 1863 r.