Fabryka Trzciny wzorem dla naszych fabryk?

- Trzeba było dużej wyobraźni inwestora (Wojciecha Trzcińskiego, kompozytora, producenta muzycznego i telewizyjnego – przyp. red.), żeby temu miejscu poświęcić czas – powiedział na początku swojego wystąpienia. I rzeczywiście, patrząc na zdjęcia prezentowane podczas pokazu, miało się wrażenie, że ze starej, zapuszczonej fabryki zrobiono cacko, dbając o detal wyposażenia wnętrz, a jednocześnie zachowując wiele z jej dawnego wyposażenia i charakteru.

Cechą charakterystyczną projektu rewitalizacji fabryki jest jego zachowawczość. – Najlepiej było pozostawić charakter miejsca – wyjaśnił Kulczyński. To było trudne, bo, jak dodał, robotnicy wykonujący remont najchętniej wynieśliby wszystkie stare maszyny oraz inne elementy wyposażenia. A tak, możemy cieszyć się i dziwić jednocześnie, wieszając kurtki na dawnych stojakach na wędzone kiełbasy czy chrupiąc orzeszki ze starych maszyn wytwórczych. Ciekawym akcentem, a zarazem nowym elementem w przestrzeni poprzemysłowych hal była instalacja na jednej ze ścian sali barowej rzędów butelek z substancją wyglądającą na denaturat. Musi to wywoływać ciekawe skojarzenia z lokalnym folklorem dzielnicy uważanej za taką, w której wielu nadużywa napojów wyskokowych…

Wiele pracy kosztowało doprowadzenie budynków do stanu obecnego - trwało to 2 lata. Po posprzątaniu wnętrz zastosowano piaskowanie, zdzierając ze ścian wiele warstw złuszczającej się farby. – Niektóre elementy wnętrza nabrały wtedy szlachetności – powiedział Kulczyński. Pozostawiono w większości stare podłogi oraz okna, wstawiając tylko od środka identyczne ich kopie, co podyktowane zostało względami termoizolacyjnymi. Szczególnie zależało projektantom na zachowaniu oryginalnego, drewnianego sklepienia w jednej z sal, co udało się po wielu negocjacjach ze strażakami. Teraz podziwiać go mogą goście.

Fabryka Trzciny (od nazwiska inwestora, Wojciecha Trzcińskiego) okazała się sukcesem, wzbudzając zainteresowanie zarówno rodzimych amatorów sztuki alternatywnej, jak i branżowych magazynów z USA, Japonii czy Hiszpanii. Będąc Centrum Artystycznym, mieści salę widowiskową, klubową, teatralną, wystawową, konferencyjną oraz restaurację. Jest stosunkowo nowym ale jakże już znaczącym miejscem na mapie Warszawy. Jest też dowodem na to, że w Polsce są miejsca, gdzie dba się o dziedzictwo przemysłu. Oby takich miejsc było więcej, szczególnie u nas, w regionie będącym kiedyś jednym z najbardziej uprzemysłowionych w Europie i mających takich obiektów więcej niż stolica.