Jan Wiktor Kiepura urodził się 16 maja 1902 roku w Sosnowcu, w domu przy ówczesnej Miłej 4 (dzisiaj ul. Majowa 6). Jego rodzicami byli Franciszek i Maria z domu Neuman. Matka Jana była wyznania mojżeszowego, jednak jeszcze przed ślubem przeszła na katolicyzm. W 1910 roku Kiepurowie zamieszkali w domu przy ulicy Miłej 6, gdzie prowadzili piekarnię o nazwie „Lech”, niestety budynek nie ocalał do dni dzisiejszych, został zburzony w latach 70-tych.

Dzieciństwo Janka upłynęło na nauce oraz pracy w piekarni. W 1912 roku rozpoczął edukację w Męskiej Szkole Handlowej, dzisiaj w budynku mieści się Wydział Informatyki Uniwersytetu Śląskiego. W maju 1919 roku wstąpił do I pułku Strzelców Bytomskich i wraz z młodszym bratem Władysławem uczestniczył w I Powstaniu Śląskim. Rok później bracia oraz ich ojciec wzięli udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Następnie Jan wrócił do szkoły i w maju 1921 roku zdał maturę.

Jeszcze w październiku za namową ojca zapisał się na Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Jednak młody Kiepura pragnął czegoś zupełnie odmiennego. Od najmłodszych lat pasjonował się śpiewem i chętnie prezentował swoje umiejętności. To też w tajemnicy przez ojcem część otrzymywanych na studia pieniędzy przeznaczał na lekcje śpiewu, które pobierał u Wacława Brzezińskiego oraz u słynnego tenora Tadeusza Leliwy.

Męska Szkoła Handlowa, obecnie budynek UŚ

Pierwszy debiut odbył w 1923 roku w Sosnowcu, w sali kina Sfinks. Rok później został przyjęty do chóru w Warszawskim Teatrze Wielkim. Wystąpił tam w roli górala w „Halce” Stanisława Moniuszki. Szybko jednak stracił posadę, gdyż chcąc się pokazać przedłużał kilka swoich nut niezważając na dyrygenta. Pierwszą rolę tytułową odegrał w 1925 roku. Występował w „Fauście”, sztuka wystawiana była w Lwowie, Poznaniu i Warszawie. W tym ostatnim miejscu otrzymał angaż w operze do końca roku.

Następnie za radą przyjaciół postanowił udać się do Paryża, by ubiegać się o debiut w tamtejszej Wielkiej Operze. Po drodze zatrzymał się we Wiedniu, gdzie już został. 22 września 1926 roku zadebiutował w wiedeńskiej Staatoper jako Cavaradossi w „Tosce”, u boku Marii Jeritzy. Występ odniósł ogromny sukces, a Kiepurę prasa obwołała „Królem Tenorów”. Wtedy też rozpoczęła się jego światowa kariera, zaczął też robić prawdziwą fortunę. Później śpiewał na estradach w Berlinie, Pradze, Budapeszcie i Londynie.

W sezonie 1928/1929 Chłopak z Sosnowca królował już w mediolańskiej La Scali, a z czasem na scenach całego świata, między innymi w Buenos Aires, czy Rio de Janeiro.

Rok później rozpoczął pracę w filmie, 25 marca odbyły się pierwsze zdjęcia w Neapolu do filmu „Neapol śpiewające miasto”. Następnie współpracował z berlińską wytwórnią filmową UFA, dorobek kinowy Kiepury był bardzo bogaty. W 1934 roku na planie filmu „Dla Ciebie śpiewam” poznał węgierską aktorkę i śpiewaczkę Martę Eggerth. Znajomość ta zakończyła się ślubem 31 października 1936 roku. Jeszcze w 1935 roku wystąpił w filmie „Kocham Wszystkie Kobiety”, gdzie zaśpiewał słynną pieśń „Brunetki Blondynki”.

Tablica na budynku, w którym urodził się słynny śpiewak

W 1938 roku występował w nowojorskiej Metropolitan Opera, śpiewając na tej scenie kolejno partie Rudolfa w "Cyganerii" G. Pucciniego, Don Josego w "Carmen" G. Bizeta oraz Księcia Mantui w "Rigoletcie" G. Verdiego. 2 lata później Maria i Jan przeprowadzili się do Nowego Jorku. W tym czasie naziści umieścili go już w leksykonie muzyków żydowskich. W 1944 roku małżeństwo wspólnie wystawiło „Wesołą Wdówkę” na Broadwayu, gdzie oboje grali główne role. Przedstawienie cieszyło się niezwykłym powodzeniem, a w ciągu kolejnych 2 lat było grane ponad 800 razy. Kiepurowie zarobili na nim podobno milion dolarów. W tym czasie Jan współpracował również z wytwórniami w Hollywood.

Do Europy małżeństwo wróciło w 1948 roku, lecz tylko na 4 lata. Następnie znów zamieszkali w USA, a dokładnie w Harrison pod Nowym Jorkiem. Mieli już wtedy dwójkę dzieci.

Podczas swojej kariery Kiepura rzadko bywał w Polsce. Jednak jeszcze w 1933 roku wybudował Hotel Patria w Krynicy. Był to bardzo komfortowy budynek, jak na ówczesne czasy. Pierwszy raz po wojnie odwiedził Polskę w 1958 roku, witano go wtedy bardzo entuzjastycznie. Występował w Bydgoszczy, Gdańsku, Łodzi, Katowicach, Krakowie, Poznaniu, Warszawie i Wrocławiu.

Jan z małżonką oraz pomnik upamiętniający słynnego artystę

Ostatni występ Jana odbył się 13 sierpnia 1966 roku na koncercie polonijnym w miejscowości Portchester. Jan Kiepura zmarł nagle na atak serca 2 dni później, czyli 15 sierpnia 1966 roku, w miejscowości Harrison. Rozmawiał wtedy przez telefon i otrzymał niepomyślną wiadomość od agenta finansowego. Na jego wyraźne życzenie został pochowany na Powązkach w Warszawie. Pogrzeb odbył się 3 września, zgromadził się na nim dwustutysięczny tłum mieszkańców stolicy.

Jan Kiepura był obdarzony głosem o wielkiej sile, a zarazem niezwykłej subtelności. Na pewno należał do największych śpiewaków XX stulecia. Występował na największych i najsławniejszych estradach świata. Osobiście był człowiekiem o wielkim wdzięku osobistym, z wyjątkowym poczuciem humoru. Był też hojnym filantropem często wspierającym swój kraj. Wszystkie te cechy sprawiły, że stał się postacią niemal legendarną.